Tzw. ‘skośnoocy’ mają talent i wielką chęć tworzenia filmow baśniowych. Odczuwam wręcz pewne powiązanie z kinnem proponowanym przez Bollywood – niezwykłą kolorystykę, bogactwo i przepych. Odróżnia je jednak stylistyka. Bez wątpienia baśniowe produkcje ze wschodu Azji są opowieściami fantastycznymi (bo bajką Bollywood jest również). Historie kung fu to pasjonujące i wizualnie niesamowite obrazy oparte na jednym schemacie, każdy jednak pochłania widza oraz daje mu uczucie, że właśnie zobaczyć coś wspaniałego. Czy ktokolwiek wyobraża sobie by tak było z kinem proponowanym przez Hollywood?
„Dom latających sztyletów” jest oparty na podobnym fundamencie. Poruszająca, wzruszająca i piękna opowieść o miłości na tle niesamowitych ujęć baletu-walk. Bo głównym atutem tego kina są właśnie widowiskowe sceny walk. W „DLS” moją ulubioną jest zdecydowanie ta rozegrana na drzewach. Poezja. Choreografia i gracja oraz akrobatyczne (podparte efektami specjalnymi) pokazy aktorów zachwycają. Właśnie dla tych cech ogląda się takie filmy. Nigdzie indziej nikt nie jest w stanie stworzyć czegoś podobnego.
Co urzeka jeszcze w „DLS” to gra w jaką wmieszani są bohaterowie. Nikt do końca nie jest do przewidzenia. Reżyser stara się nas zaskakiwać każdą postacią, jej zachowanie. Muszę powiedzieć, że udało mu się mnie wkręcić. Nie przewidziałam wielu spraw. Być może z wami było inaczej, Holmsem nie jestem. Do końca nie wiemy co się wydarzy. Pod koniec gra pozorów zmienia się w grę uczuciami widza. Zwłaszcza finałowa scena. Być może jest to naiwne, być może oklepane, być może banalne – ja jednak nadal łapię się na tego typu tanie wzruszenia.
„DLS” to jedna z wybitniejszych pozycji tego kina. Nie szukajmy większego sensu w dialogach. Nie patrzmy na głębię obrazu. Od tej strony jest, hm… baśniowo. Zachwycajmy się samą oprawą obrazu. Cieszmy się tym co widzimy. Bo widzimy naprawdę dużo. Wizualny majstersztyk.